Door David den Boon
Ouders regelen van alles voor je. Van je zorgverzekering tot je avondmaal. Maar soms gaat de bemoeienis van ouders net iets te ver. En dat wordt de tere kinderziel te veel. Ik heb dat zelf bij mijn sportclub. We hebben twee WhatsApp groepen, één voor de spelers en één voor de ouders. In de spelersapp worden eigenlijk vrij weinig nuttige dingen gezegd, terwijl alles wat er echt toe doet in de ouderapp wordt geregeld. Dit zorgt ervoor dat ikzelf soms niet goed weet, of een training wel doorgaat, of hoe laat we een wedstrijd hebben. Het is tenslotte mijn wedstrijd, niet die van mijn moeder. Ook hoor ik weleens van medeleerlingen dat hun ouders alles weten van hun SOM: het huiswerk, de toetsen en de (slechte) cijfers. Niet dat ik het ooit zelf heb ervaren, maar dat laatste kan natuurlijk uiters pijnlijk zijn. Immers, vaak worden aan de slechte cijfers draconische maatregels verbonden: je mag 3 dagen niet op je telefoon, je moet zonder toetje naar bed en vroeg ook. En gamen op de TV? Dat wordt je op zo'n moment voor de rest van je leven verboden. Ik vind het raar dat ouders zo dwingend kunnen zijn over school. Natuurlijk, het is de bedoeling dat je overgaat en het liefst ook nog met hoge cijfers, maar het is als leerling je eigen verantwoordelijkheid dat je de stof beheerst. We willen natuurlijk allemaal kleine Einsteintjes worden. Door Enola Schipper
Deze keer heb ik met iemand van onze school gepraat over het onderwerp LGBTQ+; ze is biseksueel. Ze vertelt over haar belevenissen, hoe het voelde om voor haar vrienden uit te komen en andere onderwerpen. Iedereen heeft recht op een mening; ik laat nu haar stem horen. Het is te begrijpen als je het er niet mee eens bent, maar respecteer haar mening. ''Hallo, ik ben dus bi. Voor sommigen is het misschien niet zo'n verschil, en voor sommigen is dat een reden om me af te schermen. Ik heb het tot nu toe gelukkig alleen nog maar aan mensen verteld, die ik vertrouw en van wie ik weet dat ze me altijd zullen accepteren. Ik heb reacties gehad van: 'Oké ..., nou wat vond jij van die toets?' tot een hele ondervraging. Ik ben altijd bang voor de vraag: 'Hoe weet je dat?'. Ik vind het moeilijk om die vraag te beantwoorden omdat ik het gewoon weet. Ik heb gevoelens gehad voor jongens en ook voor meisjes. Vroeger dacht ik niets van de gevoelens voor meisjes en probeerde ik ze te negeren, omdat ik dacht dat ik ze gewoon graag als vriend wilde. Maar ik ben erachter gekomen wat ik echt voel. Of ze vragen of ik het echt zeker weet. Ja, ik heb mezelf heel lang hetzelfde afgevraagd. Ik weet het honderd procent zeker. En het lucht op, maar het gevoel dat ik een deel van mezelf voor anderen verstop, niet. Ik hoor ook van mensen dat ze denken dat mensen zoals ik aandachtstrekkers zijn, dat we dit doen zodat we opvallen. Die meningen maken het voor mij nog steeds moeilijk om het mensen te vertellen. Ik doe alsof het mij niet uitmaakt wat andere mensen denken, en blijf gewoon mezelf. Voor mensen die ook door zoiets als dit heen gaan geef ik als tip: praat erover met een vriend of vriendin die je erg vertrouwt, of vind blogs/YouTube-kanalen met mensen die erover praten. Ik vond wat geweldige mensen op sociale media, die me hebben geholpen om erachter te komen wie ik echt ben. Dit was dus wat ik, ******, hierover denk en wat ik te zeggen heb.'' |
Archieven
Juni 2018
Categorieën |